6 september 2023
Mensen die mij kennen weten dat ik mijn hele leven zo'n beetje heb gedanst. Klassiek ballet is altijd mijn favoriet geweest en met een korte pauze tijdens mijn studie uitgezonderd, heb ik dit tot achter in mijn twintiger jaren gedaan. Ook heb een tijdje modern ballet gedaan, flamenco en Iers (je weet wel ala Riverdance). Ik zal jullie niet hoeven uitleggen dat mijn MS dansen onmogelijk maakt. Ik heb de kracht, conditie en balans gewoon niet meer.
Andere sporten vind ik lastig. Veel is erg conditioneel en dat kost me gewoon teveel energie. Wat heb ik eraan als ik een uurtje ga sporten en vervolgens 3 dagen niets kan door de vermoeidheid? Toch miste ik beweging. Heel erg. Natuurlijk, ik ga braaf iedere week naar de fysio en daar doe ik oefeningen, maar dat is maar zo'n klein en kort moment in de week.
Mijn lichaam begon kleine signalen te geven. Ik ging kraken en kreunen. Kreeg last van mijn rug en nek, kleine pijntjes en ik werd stijf. Wandelen, fietsen en fysio was niet genoeg. Maar wat dan? Al vaker had ik nagedacht om te beginnen met yoga, maar ik was bang dat het zweverig zou zijn of niet uitdagend genoeg. Ik wil toch iets opbouwen: kracht, balans, lenigheid, etc.
Na tijden wikken en wegen besloot ik het gewoon te gaan proberen, dus ik heb de stoute schoenen aangetrokken en ben een yogastudio gaan bellen. Ik kan nu een heel lang epistel schrijven, maar ik zal het kort houden: ik ben om!!! Wat is yoga heerlijk en fantastisch!
Ik moet wel even iets rechtzetten, heel veel mensen denken dat yoga heerlijk ontspannend is en dat is het ook zeker, maar het is ook echt enorm hard werken! Topsport!
(Ik weet niet wie die "naar beneden kijkende hond" bedacht heeft en heeft bedacht dat dit een ontspanningshouding was, maar diegene is niet goed wijs. Want wat is die houding zwaar zeg.)
De eerste lessen voelde ik me een kluns en een houten klaas. Vol bewondering keek ik naar de juf die zichzelf zonder enige moeite in allerlei knopen legde terwijl ik me trillend afvroeg waar ik in vredesnaam mee bezig was dat ik mezelf dit aan deed en dan heb ik het nog niet over de wekelijkse spierpijn na de lessen) Inmiddels heb ik geleerd dat het niet gaat om hoe lang of hoe goed je iets doet bij yoga, het gaat erom dat je het doet en dat je je lijf dankbaar bent dat je het kan doen. Die laatste is voor mij best een belangrijke, want wat heb ik mijn lijf vaak vervloekt.
Groot was mijn verrassing dat ik na een aantal maanden begon te merken dat ik mijn TENS (tegen mijn zenuwpijnen) steeds minder nodig had. Zou dat door yoga komen? De rek die ik daar op structuren breng, waaronder de zenuwbanen is intens, zeker zo intens als wanneer de fysiotherapeut dit voor me doet. De bevestiging kwam toen ik een paar weken geen yoga kon doen. Daar was de zenuwpijn weer.
Ik ben nu zo'n 10 maanden met yoga bezig. Tijdens een lange periode ziek zijn in het voorjaar heb ik geen yoga kunnen doen, maar verder ga ik trouw iedere week en het liefst 2 keer per week. Voor de vakantie heb ik een oplossing gevonden. Ik heb een kaartenset gekocht met daarin de meest voorkomende yoga poses. Hiervan heb ik voor mezelf een les samengesteld die ik ook thuis of op vakantie kan doen. Toch verdienen de groepslessen echt wel mijn voorkeur. Het contact met mijn yogamaatjes, de inspiratie van de juf, de sfeer en de variëteit nodigen uit om er nog meer uit te halen. Ik voel gewoon dat ik goed voor mijn lijf zorg door deze lessen te volgen. Ik vergelijk het met gezond eten.
Binnenkort ga ik op zaterdag een workshop ouder-kind yoga volgen samen met zoonlief. Ik ben benieuwd hoe hij dat vindt. Vooralsnog wordt ik thuis vooral uitgelachen als ik een zonnegroet doe en staan manlief en zoonlief bij het raam naar de zon te zwaaien. Volgens hen is dat een veel makkelijkere manier om de zon te groeten. Dat kan wel zo zijn, maar van die zonnegroet ga ik me niet beter voelen, dus ik blijf lekker yoga doen!