3 april 2020
Een moeilijk dilemma... Zeker als je als ouder ziek bent.
Want wat vertel je wel? En wat vooral ook niet? Ons zoontje is erg gevoelig, hij voelt veel aan. Hem niet op de hoogte houden van mijn gezondheid is gewoon geen optie. Hij zal het voor zichzelf dat ongetwijfeld erger maken dan de werkelijkheid is.
Lang hebben we het oppervlakkig gehouden. Een voorbeeld: toen ik was opgenomen vanwege een terugval van mijn zenuwpijn, zeiden we dat de dokters in het ziekenhuis mijn been beter gingen maken. En zo pasten we dit aan op de situatie.
Een infuus was een rietje waardoor de medicijnen bij me binnen kwamen, zodat ik niet de hele tijd een rietje in mijn mond hoefde te houden.
Nu hij zes is zijn deze verklaringen niet meer afdoende. Zeker met die 4 opnames die ik het afgelopen half jaar achter de rug heb gehad kwam ik hier niet meer mee weg. Waarom weer naar het ziekenhuis als het eindelijk beter met me gaat? Toen hebben we hem het principe van de MS moeten uitleggen.
Ik vertelde hem dat we allemaal soldaatjes in ons lichaam hebben die ons helpen als er ‘boeven’ ons lichaam binnen willen om ons ziek te maken. Nu heb ik die soldaatjes natuurlijk ook, alleen zijn de mijne een beetje dom af en toe. Want ze vallen niet alleen de slechte boeven aan maar ook goede dingen. Ik moest weer opgenomen worden want de dokters wilden mijn soldaatjes leren dat ze de slechte boeven moesten vangen. Logisch toch? Althans voor mijn kleuter wel. Die accepteerde de uitleg klakkeloos en is er nooit meer over begonnen.
Daaruit blijkt ook de veerkracht van kinderen. Ze accepteren situaties veel makkelijker zoals ze zijn. Toen ik hem een paar maanden geleden vertelde dat ik de volgende ochtend wederom zou moeten worden opgenomen reageerde hij met: ‘ow leuk!’ Hij vindt het ziekenhuis namelijk helemaal niet negatief. Er is altijd wel iets lekkers te snoepen en uit te delen aan het personeel. Bovendien zijn er veel liften met knopjes en een mooi uitzicht. De associatie die mijn zoon heeft met het ziekenhuis is dus eigenlijk alleen maar positief. Zelfs toen we zijn verjaardag noodgedwongen in het ziekenhuis moesten vieren was dat letterlijk een feestje.
Hij weet dat ik meer moet slapen en snel moe ben. Als ik dan ook zeg dat ik iets niet met hem kan ondernemen omdat ik moe ben, dan accepteert hij deze verklaring meteen, gelukkig. Hij noemt me weleens gekscherend een luiwammes. Zo noem ik ons namelijk weleens als we een beetje lui aan het doen zijn op de bank. Maar als ik dat zeg is zijn reactie: maar jij hebt meer luiwammesen dan ik! 😁
Hij accepteert alle hulpmiddelen ook als vanzelfsprekend. Kruk, orthese, rolstoel, het maakt hem niet uit. Hij ziet er vooral het voordeel van (lekker bij mama op schoot zitten en papa laten duwen) en legt het uit aan zijn vriendjes. ‘Zie je die stok?, mijn mama loopt soms moeilijk’ en daarmee is alles gezegd.
Voordeel hiervan is, is dat hij er bij anderen ook niet van op kijkt. Voor hem is iemand in een rolstoel precies gelijk aan iemand zonder rolstoel. En zo zou het eigenlijk voor iedereen moeten zijn! Toch?
Kortom; open zijn over wat er aan de hand is, op het niveau van het kind, is mijn inziens het beste wat je kunt doen. Niet teveel benadrukken, niet continu over beginnen, maar het kind leidend laten zijn. Wil het praten? Prima! Zo niet? Ook goed!
Ook rondom de Corona crisis gaan we er zo mee om. Hoe pakken jullie dit aan momenteel? (Klein beetje lezersparticipatie zo voor het weekend moet kunnen toch? 😉)