Voorstellen

25 februari 2020

Hoewel ik inmiddels alweer een week ‘ontslagen’ ben (gek dat ze dit woord daarvoor gebruiken...) heb ik nog voldoende inspiratie opgedaan in die 15 dagen dat ik mocht doorbrengen in hotel Catharina voor nog een paar stukjes. Dus daar gaan we!

Een bijzonder ongemakkelijk moment is het moment dat je binnen treedt in je ziekenhuiskamer, dit geldt uiteraard alleen bij een meerpersoonskamer. Je komt een soort minisamenleving binnen. De mensen die er liggen kennen elkaar al. Soms liggen ze er samen al weken en soms slechts een paar dagen. Feit is dat relaties ik zo’n situatie in een soort snelkookpan zitten en zich snel ontwikkelen en daar kom jij dan als vreemde eend in de bijt binnen. Ze hebben lief en leed al gedeeld. Het begin is nog relatief eenvoudig, een simpel goedemorgen of goedemiddag (afhankelijk van het tijdstip op de dag, duh!) volstaat. Maar dan?!

Loop je naar iemands bed om je voor te stellen? Zwaai je een keer en noem je je naam? Doe je niets en doe je net of je er niet bent en negeer je iedereen een beetje? Heb je dit dilemma eenmaal opgelost dan volgt al snel het volgende.... wat hebben die mensen? Iedereen die in het ziekenhuis ligt wil van elkaar weten waarom de ander er ligt en vooral ook hoelang al? Maar wie brengt het ter sprake en hoe snel doe je dat?

Hoe ik het heb opgelost? Op een moment dat de situatie het toelaat, lees: ik ben in staat om op mijn eigen benen te staan en enigszins een gesprek te voeren (dus niet té beroerd) en mijn kamergenoot ligt niet te slapen of zichtbaar te lijden, dan loop ik even naar ze toe om me voorstellen. Dat is eigenlijk elke keer nog goed gegaan.

Een keer was het niet nodig. Ik werd verhuisd naar een andere kamer en werd met bed en al naar binnen gereden, begeleid door een vrolijk ‘hier is ze dan!’ van de duwende verpleegkundige. Vervolgens was er een leuke spontane vent (hij zal dit vast lezen en zichzelf herkennen! 👋🏻) en die begon meteen uitgebreid de hele kamer aan me voor te stellen. Heel handig! Zouden er meer moeten doen!!! Ik was meteen op de hoogte en het ijs was gebroken. Het bleef nog lang gezellig op kamer 4.59.

En wat betreft dilemma 2: wat iedereen mankeert?, daar kom je eigenlijk vanzelf wel achter. Het komt vanzelf een keer ter sprake. Nieuwsgierigheid ook weer bevredigd. 😃