10 oktober 2021
... dus ik denk dat ik het wel kan. Hoevaak heb ik dit de afgelopen maanden, sinds ik weer aan het werk ben, wel niet gedacht en zelfs hardop uitgesproken? Sinds afgelopen weekend is deze uitspraak verandert; ik had het nog nooit gedaan en weet nu dat ik het kan!
8 en 9 Oktober vond de basisscholing van MS Zorg Nederland plaats. 130 Zorgverleners, van allerlei disciplines, werden geschoold in alles wat met MS te maken heeft. Ik mocht dit mede organiseren. Wat een avontuur! En je raadt het al.. dit had ik nog nooit gedaan.
We hadden een toplocatie, een fantastisch team, inspirerende sprekers, lieve gasten, mooi weer en lekker eten. Kortom we alle ingrediënten om het tot een succes te maken. En dat werd het! (Tot zover de bescheidenheid).
Donderdagmiddag zijn we al vertrokken. Met een auto vol met spullen. Op naar de Veluwe. Bij mij drong langzaam een besef door. Wat een bizar jaar is het geweest
Vorig jaar had ik geen werk ik was vooral moeder. Mijn gedachte was dat als ik ooit weer aan het werk zou gaan dit een administratief baantje zou zijn of iets achter de kassa. En hier zat ik. Op weg naar een hotel op de Veluwe, waar we 2 nachten zouden verblijven om 130 zorgverleners te gaan inspireren. En tussendoor zou ik deze mensen ook even 4 keer toespreken (had ik dat al gezegd; ik moest zelf ook gaan presenteren!!!!)
Wat meteen duidelijk werd bij aankomst was dat de locatie perfect was! Uitzicht over het Veluwemeer; de zwanen, futen en andere watervogels waren niet te tellen. Langzaam zijn we alles gaan voorbereiden. 'S Avonds hebben we heerlijk gegeten in het restaurant. Gelukkig konden we daar rustig van genieten want de komende dagen zouden ontbijt en lunch met enige haast verlopen.
Voor het eerst van mijn leven zat ik die avond alleen in een hotelkamer. Ik miste toch iets, of liever gezegd iemand. Maar het voelde ook stoer. Voor mijn werk verbleef ik in een hotel... wie had dat ooit gedacht?
De volgende ochtend zaten we al om 7:00 uur aan het ontbijt. Erg vroeg maar er moest nog veel gebeuren. De registratie balie moest worden ingericht, banners en ballonnen geplaatst en de techniek moest het doen. Alles verliep, net als de rest van de dagen trouwens, op rolletjes. En dan ineens zijn er 130 mensen bij elkaar. Voor velen de eerste keer in lange tijd tussen zoveel mensen. Zeker ook voor mij. Toch voelde het meteen vertrouwd, alsof corona er nooit geweest was.
Toen het eenmaal mijn beurt was, waren de zenuwen weg. Hier hadden we zolang naar toegewerkt. De boodschap die ik/wij zo graag wilden over brengen zat duidelijk in mijn hoofd en ik durf wel te zeggen dat het me gelukt is deze over te brengen. (Ik heb onderzoek gedaan achteraf, dus dit is een gefundeerde conclusie 😉)
Goede zorg gaat om verbinding. Verbinding tussen zorgverleners onderling maar ook verbinding tussen zorgverleners en patiënten. Kennis en ervaring delen, luisteren en aandacht voor de omgeving zijn sleutelwoorden.
Onze deelnemers waren sponzen en tegelijk ook zendmasten. Sponzen van de informatie, kennis en ervaringen die wij ze gaven. Zendmasten van enthousiasme en energie. Ik denk ook echt dat die energie mij de energie gaf om deze dagen vol te houden. Want pittig was het wel.
Emotioneel was het ook. Ervaringsdeskundigen kwamen hun verhaal doen. Want wat heb je aan droge kennis als je niet de gezichten ziet, de mensen waar het uiteindelijk écht om gaat. Deze mensen maakten het verschil deze dagen. Ze hebben de deelnemers, maar ook de medewerkers geraakt, ze hebben de noodzaak van goede en georganiseerde zorg bij MS patiënten meer dan duidelijk gemaakt.
Gelukkig heb ik lieve (en strenge) collega's die me halverwege de dag naar mijn hotelkamer stuurden voor een uurtje rust. Hoewel ik met gezonde tegenzin akkoord ging, hadden ze natuurlijk wel gelijk. Nu mag ik 3 dagen uitrusten. Maandag en dinsdag ben ik verplicht vrij. Maar eigenlijk bruis ik momenteel van de energie. Ik heb zin om de samenwerking met deze nieuwe leden aan te gaan, om de dingen die uit deze scholing voort zijn gekomen te gaan uitwerken om de dingen af te ronden en om te gaan evalueren. En dan weer vooruit te kijken naar de nascholing in het voorjaar en weer een nieuwe basisscholing in het najaar. Want die gaat er zeker komen!
Dan nu toch maar even het verstand laten winnen van het gevoel. Even mijn enthousiasme beteugelen. Stiekem, als ik mijn best doe, voel ik wel dat mijn lichaam even moet bijkomen, dat ik deze indrukken even moet verwerken. Maar woensdag ga ik weer aan de slag! Plannen maken om de zorg rondom MS patiënten nog verder te verbeteren. Zodat over een paar jaar in heel Nederland MS Zorg netwerken zitten. Want ik had het nog nooit gedaan, maar weet nu dat ik het kan!