17 november 2020
In een eerder blog heb ik al eens genoemd dat ik bij een somnoloog; een slaapdokter, was geweest. De reden hiervoor is dat ik altijd moe ben. Natuurlijk speelt mijn MS hier een grote rol in. Maar ik word letterlijk nooit uitgerust wakker. Ik val gedurende de dag vaak in slaap. Een film kan ik niet fatsoenlijk uitkijken en een boek lezen gaat ook niet zonder in slaap te vallen. Als ik een lange nacht heb geslapen, kan ik, nadat ik mijn zoon naar school heb gebracht, zo weer uren verder slapen. Daarbij heb ik ook nog hele levendige dromen die me bij het wakker worden altijd nog levendig voor de geest staan.
Al deze factoren waren voor mijn ergotherapeut en revalidatie arts redenen genoeg om me door te verwijzen naar een somnoloog. Want wat is MS gerelateerde vermoeidheid en wat is een mogelijk gevolg van een kwalitatief slechte slaap?
De somnoloog adviseerde me eerst om een aantal keer per dag korte, geplande dutjes te doen. Deze dutjes mochten niet langer duren dan ongeveer een half uur en moesten 2 of 3 keer keer per dag voorbij komen. Dit zou moeten voorkomen dat ik zomaar, ongepland in slaap zou vallen. Ik mocht verder niet meer dan 9 uur nachtslaap hebben. Alles wat ik langer zou slapen zou niet ten goede komen van de kwaliteit van mijn slaap. Ik zou alleen maar meer gaan dromen.
Met de dutjes had ik niet veel moeite (al vond ik ze wat kort 😉) de mindere slaapuren echter wel. Het betekende voor mij dat ik later naar bed moest. Zeker de eerste weken was ik opgelucht als ik eindelijk naar bed ‘mocht’.
Toch lukte het me een nieuw ritme te vinden zonder dat ik daar qua energie erg veel op moest inleveren. Soms smokkelde ik weleens en bleef ik in het weekend toch iets langer liggen, gewoon omdat dat zo lekker is.
(lees verder onder de afbeelding)
Vorige week volgde een uitgebreid slaaponderzoek, dit om te kunnen bepalen wat de kwaliteit van mijn slaap is en of ik ‘s nachts gekke fratsen uithaal. (Ik wil nog weleens kletsen en wandelen in de nacht) Echt alles wordt tijdens zo’n onderzoek gemeten. Op 1 van de foto’s zie je een paspop die alle apparatuur op en om heeft die ik die nacht ook had. Sensoren op de benen, banden om de buik en borst, 10 elektroden op mijn hoofd, een ding onder mijn neus en een microfoon in mijn hals. Al die snoertjes en draadjes kwamen bij elkaar in een unit die ik continu in een tasje bij me moest dragen. Op het moment dat ik moest gaan slapen plaatsten ze de unit bij het hoofdeinde van het bed en konden ze me via een monitor en een camera (!) continu in de gaten houden. Ik vroeg me echt af hoe ze dachten dat ik zo moest gaan slapen... met al die toeters en bellen! Maar toch, gek genoeg, als je eenmaal ligt raak je eraan gewend en voel je het bijna niet meer. Ik heb die nacht dus wel degelijk geslapen. Weliswaar anders dan thuis, maar het viel niet tegen.
(lees verder onder de afbeelding)
De volgende ochtend werden de banden en de elektrodes op mijn benen verwijderd, maar die op mijn hoofd moesten blijven zitten. Die dag zou ik 5 keer naar bed worden gestuurd om te gaan slapen. Wat ze wilden onderzoeken is hoe snel en makkelijk ik in slaap val en wat er dan precies gebeurd. Eigenlijk was dit onderzoek vervelender. Iedere keer als je net lekker lag te slapen werd je weer gewekt! Dat is niet prettig en ontzettend vermoeiend.
(lees verder onder de afbeelding)
De verpleegkundige vertelde me dat ze via de monitor tot op de seconde kunnen zien wanneer je in slaap valt. Heel maf, want een aantal keer had ik geen idee of ik nou wel of niet geslapen had. Over een week krijg ik de uitslag. Ik ben benieuwd wat ze allemaal kunnen zien met zo’n onderzoek en of er iets bijzonders uit komt. In de tussentijd slaap ik lekker in mijn eigen bed zonder al die poespas! Wordt vervolgd....