27 februari 2020
Dagelijks wordt er in het ziekenhuis ontelbare keren geprikt. Infusen, bloedprikken, bloedkweken en vingerprikjes. Alles komt voorbij. Dat er dan weleens iets misgaat is menselijk. Dit gebeurde ook tijdens mijn opname.
Een leuke jonge verpleegkundige, laten we haar voor het gemak Saskia noemen, nam bloed af bij mijn kamergenootje. Niets bijzonders! Tot er iets misging en Saskia per ongeluk zichzelf prikte (met de naald waar ze zojuist mijn kamergenote geprikt had). Tja, en dan gaan er ineens een boel protocollen gelden.
Zo’n incident dient direct gemeld te worden. En Saskia moest zich meteen gaan melden. We moesten nog wel een beetje lachen, want ze dacht dat ze nu zelf ook bloed moest afgeven en laat ze daar nu doodsbang voor blijken zijn! Lekker dan! Ons lek prikken en zelf niet durven!
Uiteindelijk bleek dit, gelukkig voor Saskia, niet nodig. Wel moest er een formulier door de patiënt getekend worden dat ze toestemming gaf om extra bloed af te nemen dat vervolgens op allerlei enge en overdraagbare ziektes gecontroleerd zou worden. Nu moest die arme mevrouw op mijn kamer dus binnen een half uur nog een keer geprikt worden, en ze was al zo moeilijk te prikken.
Gelukkig kwam na 24 uur het nieuws dat er niets bijzonders in het bloed van mevrouw gevonden was dus Saskia kon weer opgelucht ademhalen. Of misschien niet helemaal? Ik heb haar collega’s haar nog vaak horen plagen in de dagen erna (al vertrouwde een andere verpleegkundige me toe dat dit iedereen wel een keer overkomt, maar dat vertelden ze Saskia nog maar even niet).
