Ontsnapping

21 januari 2020

In het ziekenhuis zie en hoor je van alles. Ik lag op de verpleegafdeling van de neurologie. Op deze afdeling komen mensen na een rugoperatie maar ook na een hersenbloeding of -infarct. Vaak schrijnende verhalen van oudere mensen die van de een op de andere dag hulpbehoevend zijn.

Maar hoewel het triest is en soms hartverscheurend gebeuren er ook dingen die vertederend zijn. Neem nou mevrouw van Kessel (uiteraard niet haar echte naam). Mevrouw van Kessel was mijn overbuurvrouw aan de andere kant van de gang. Ik vermoed dat ze een herseninfarct gehad heeft. In ieder geval is ze wat doof want ik kon luid mee genieten van alles wat men tegen haar zei. De eerste dagen heb ik haar niet gezien. Ik heb alleen mensen tegen haar horen praten. Ik verbaasde me erover dat de verpleging feilloos wist wanneer ze uit haar bed of stoel kwam. Later kwam ik erachter dat haar kamer een bewegingssensor had die afging als ze zich verplaatste. Ook lag er een speciale mat naast haar bed. Zodra ze daar haar voeten opzette kreeg de verpleging een belletje. En ik heb wat verpleegkundigen haar kamer in zien verdwijnen. Allemaal met een engelengeduld haar weer liefdevol terug in bed leggen of installeren op een stoel voor de tv (RTL 4 was absoluut favoriet). Na een paar dagen zie ik haar voor het eerst. Schuifelend achter haar rollator komt ze een klein stukje haar kamer uit. Een lief, broos en iel vrouwtje. Ik denk dat de aanblik van de lange gang iets teveel voor haar was want al snel maakt ze rechtsomkeert. Dit ritueel zou zich in de dagen die volgden nog vaak herhalen. Het viel me op dat ze steeds iets verder schuifelde. Soms werd ze al vroegtijdig door de verpleging onderschept, maar als ze de kans kreeg ging ze steeds een metertje verder.

Ik probeerde weleens oogcontact met haar te maken en haar te groeten, maar ik denk niet dat ze zich bewust van me was. Inwendig moedigde ik haar stilletjes aan. Nog een beetje verder! Ga maar!

En toen kwam de laatste dag. Ik zag haar wederom aankomen. Dit keer stopte ze niet en was er geen verpleging die haar terug naar haar kamer loodste. Voordat ik het wist liep ze de kamer van haar beide buurmannen in. Inwendig juichend heb ik toen toch maar even de verpleging gebeld, want die oudjes van tegenwoordig....