7 september 2020
Facebook is soms een deel van mijn externe geheugen; handig! Zo laten ze herinneringen zien van wat je hebt gepost op die dag maar dan een jaar of langer geleden. Best leuk om te zien. Ik zie leuke foto's langs komen van toen zoonlief nog veel kleiner was en soms komt er een herinnering boven die ik alweer vergeten was.
De laatste dagen komen er veel posts naar boven van deze periode vorig jaar. (Als ik die posts lees zie ik dat ze een voorloper zijn van deze Stukjes, ze zouden er zo bij kunnen.) Vorig jaar om deze tijd begon het namelijk weer.... nadat de MS zich twee jaar lang koest had gehouden begon het weer. Ik kreeg gevoelsstoornissen aan de rechterzijde van mijn bovenlijf.
In mijn posts lees ik vooral optimisme en vertrouwen en dat moet ook! Had ik toen geweten wat me te wachten stond had ik er misschien anders ingestaan. Het is maar goed dat we dingen niet van te voren weten want wat zou er nog veel volgen.
Een moeilijk half jaar volgde. 4 Opnames in het ziekenhuis van minimaal een week. 3 Prednison kuren. 1 Chemokuur. 1 Ruggenprik en ontelbaar veel andere prikken. Na iedere opname deed ik mijn uiterste best weer op te krabbelen, maar nog voor dit enigszins gelukt was kwam de volgende tegenslag alweer. Het was pittig, vooral ook voor mijn gezin.
De verjaardag van mijn man was de eerste die we in het ziekenhuis moesten vieren, maar uiteindelijk ook de mijne en (en dat was de ergste) ook die van ons zoontje. Terugkijkend voelt het of ik die hele periode zo'n beetje in het ziekenhuis lag. Dat is natuurlijk niet zo. We zijn nog een weekje weg geweest in de herfstvakantie en manlief en ik zijn nog een paar avondjes uit geweest. Het was dus echt niet alleen maar ellende.
Eenmaal uit het ziekenhuis (half februari) ging ik een weekje naar mijn moeder. Even lekker vertroeteld worden. Ik weet nog goed dat aan het einde van die week de eerste Corona besmetting in de Nederland was. Toen begon een ander hoofdstuk van dit bizarre jaar.
Mijn weerstand was echt nihil dus ik was een enorme risico groep. Ik ben wekenlang thuis geweest, met af en toe een klein ommetje. Mijn revalidatie die al gepland was ging niet door. In plaats daarvan vond een deel telefonisch plaats. Fysiek kreeg ik niet de kans op te knappen. Wel startte ik deze blogsite iets waar ik veel plezier in had.
En toen kwam de grote ommezwaai.... ik werd gevraagd voor MS Zorg Nederland te komen werken. Ik kreeg weer iets om handen, ik kon me weer ergens mee bezig houden, ik kon me nuttig maken. Mentaal gaf dit me een enorme boost, waarvan ik niet eens wist dat ik die nodig had. Rond deze zelfde periode mochten de fysiotherapeuten weer voorzichtig aan de slag. Samen met mijn fysiotherapeut ben ik langzaam mijn conditie gaan opbouwen.
Nu zijn we een paar maanden verder. Hoe anders is het nu! Ik heb mijn draai gevonden bij MS Zorg Nederland. Ik werk samen met geweldige mensen, de video's worden goed bekeken en slaan aan. Er volgen mooie nieuwe initiatieven op. En fysiek ben ik sterker dan ik in jaren geweest ben. Ik sta er nu beter voor dan een jaar geleden voor het hele verhaal begon!
Ik kan 5 km lopen op een lekker tempo. Ik kan zelfs kleine stukjes joggen. Ik sport met de Wii en ik val overdag niet meer zomaar in slaap (over slaap binnenkort meer). Kortom: ik ga lekker!
Wat een jaar van uitersten! Van diepe dalen naar hoge toppen. En wat is het heerlijk om op zo'n top te kunnen zitten en om je heen te kunnen kijken naar waar je vandaan komt. Dat voelt goed. Ik ben ook echt van mening dat je zonder dalen in je leven ook geen toppen hebt. Al zou een saai vlak Hollands landschap ook best eens een verademing kunnen zijn. Nu zit ik in ieder geval lekker op mijn top en kijk tevreden om me heen!