5 januari 2021
Inmiddels zijn we 2 weken in quarantaine. Sinds een aantal dagen kan ik zeggen dat ik denk dat ik het ergste wel heb gehad. Ik voel me nog wel ziek; een hoofd vol snot, hoesten en verhoging, een beetje als een hardnekkige verkoudheid, maar het allerergste is achter de rug. De benauwdheid is duidelijk minder. Wat echter overblijft is de volledige uitputting!
Zodra ik in beweging kom is alles teveel. De trap op, even naar de wc, alles is een inspanning. Ook de vaatwasser leegmaken en de wasmachine aanzetten is topsport. Mijn ledematen voelen zwaar en loom en mijn spieren protesteren bij de simpelste handelingen. Hoewel dit frustrerend en vervelend is klaag ik niet! Ik voel dat mijn lijf aan de winnende hand is.
Voor manlief geldt hetzelfde. Ook hij heeft het ergste gehad. Ook hij heeft geen reserves meer. Maar wat ben ik dankbaar dat we dit ‘gewoon’ thuis hebben kunnen doorstaan. Dat we niet opgenomen hoefden te worden. Want je hoort zulke vreselijke verhalen af en toe.
Tegelijk merk en voel ik ook dat dit niet zomaar voorbij is. Het zal niet een kwestie zijn van op een dag wakker worden en denken; 'Ik ben er weer!'. Het is een proces van kleine stapjes vooruit en af en toe ook weer een aantal stapjes terug. Stapjes die zo klein zijn dat ze gaan frustreren, maar dan is het zaak om toch de vooruitgang te blijven zien. Laat dit nou een proces zijn wat ik ken.... van schubs en behandelingen in het verleden. Het moeilijke is alleen dat ik de regels van het herstellen van een schub inmiddels wel ken en die van het herstellen van Corona nog niet. Maar hé! Je bent nooit te oud om te leren, dus dit zal ik me ook wel eigen maken.
Ergens is het een geluk dat de scholen gesloten zijn, zoonlief krijgt nu thuis onderwijs. Was dit niet het geval geweest dan had hij niet naar school gekund. Ook hij mag de deur nog niet uit en wij zouden hem ook niet mogen brengen. Terwijl ik dit type zit hij tegenover me, met gezonde tegenzin, zijn schoolwerk te maken.
Ik ben dankbaar dat het vaccineren morgen echt gaat beginnen, pas dan kan dit alles gekeerd worden. Ik hoop dat het snel gaat met het vaccineren zodat ik ingeënt ben voordat ik mijn volgende Lemtrada kuur krijg (waarna ik extra kwetsbaar ben voor allerlei virussen). Mijn kuur staat gepland voor de zomer dus ik heb er alle vertrouwen in dat dit gaat lukken.
In de tussentijd blijf ik doorgaan met opknappen. Stapje voor stapje. Ik kijk uit naar de dag dat ik weer naar buiten mag (bij 24 uur klachtenvrij). Helaas zal dit nog wel even duren, maar wat zal ik genieten als het weer kan. Dan worden de kleine vanzelfsprekende dingen ineens weer heel bijzonder en dat is een groot goed. Wat zal ik genieten!
Bron afbeelding: bosreclame.nl