Eigenaardigheden

22 januari 2020

In zo’n ziekenhuis zie je van alles gebeuren. Soms gebeuren er dingen waarbij ik denkbeeldig even een wenkbrauw optrek. Hier een aantal voorbeelden.

Privacy in een ziekenhuis bestaat niet! Zeker niet als je op een 4 persoonskamer ligt. Je hoort echt alles van elkaar! Inclusief het antwoord op dé poepvraag (als je het antwoord al niet wist... denk daar maar eens over na 😉) Voor de verpleging zijn er strenge regels. Zo moet Huubs scherm steeds uitstaan als ze er niet mee bezig zijn. Want wij als patiënten zouden eens kunnen zien hoe iemand heet! (Laat staan het antwoord lezen op de poepvraag). Maar het mooiste zijn de artsenvisites. Iedere ochtend komen de artsen hun rondes doen langs de patiënten. Uitslagen worden bekend gemaakt, het beleid wordt uitgestippeld. Privacy is hierbij natuurlijk erg belangrijk. Hier hebben ze een prachtige manier voor gevonden! Je schuift gewoon de gordijnen dicht rond het bed en niemand hoort meer iets! Werkt goed joh! Not! Een kleine nuance is wel op zijn plaats. Bij echt heftige mededelingen wordt een zogenaamd ‘familiegesprek’ gepland. Dit vindt plaats in bijzijn van de familie in een aparte ruimte. Dat dan weer wel.

Dan de regels van de facilitaire dienst. Onee, de schoonmaaksters. In mijn badkamer stond afgelopen week een flesje Zwitsal. Deze wilde ik aan de kant zetten om mijn eigen spulletjes neer te zetten (je wil je toch een beetje thuis voelen nietwaar). Onder dit flesje zat een bruine (water?) vlek. Toen de schoonmaakster langs kwam maakte ik haar daar even op attent. Wat schertst mijn verbazing: de schoonmaaksters mogen de spullen van patiënten niet aanraken en al helemaal niet verplaatsen!!!! Waarom??? Ze moeten eromheen poetsen. Samen hebben we nog proberen te bedenken waarom, maar op iets zinnigs kwamen we niet. Nu blijken er nog meer onzinnige regels te zijn omtrent de schoonmaak maar deze vond ik wel het meest eigenaardig!

Dan de laatste. Lemtrada, het middel dat ik vorige week toegediend heb gekregen, is een zogeheten cytostatica, nogal troep. Het wordt geleverd in een afgesloten blauwe box. Het wordt eindeloos gecontroleerd en is beperkt houdbaar. Verpleegkundigen mogen het enkel met handschoenen vastpakken. En dan gaat het nog slechts om de verpakking!!! Vervolgens hangen ze de medicatie aan het infuus waarbij het rechtstreeks in míjn bloedbaan terecht komt. Ja joh! Doe maar! Geen handschoen die ertussen zit. Dat vind ik dus eigenaardig....