Laatst hoorde ik een BN'er zeggen op televisie: 'je beste vrienden zijn de vrienden die je al kende voordat je bekend werd'. Dat zette me aan het denken, zou dit ook gelden voor mensen met een chronische ziekte? Geldt dit ook voor mijn vrienden?
Ik heb een heel lief vriendinnetje: Lisette. Ik ken haar al vanaf de middelbare school. We zijn elkaars getuige geweest op onze bruiloften, we drinken sloten thee terwijl we verliefd opscheppen over onze kinderen, we zitten op een bankje aan de Maas te genieten van de zon en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ze is ook nog eens zo'n beetje de beste moeder die er is! Ze heeft dan ook echt twee hele leuke en lieve kindjes.
Ze kent me langer zonder MS dan met. Dat vind ik waardevol. Ik heb haar nooit horen zeggen dat ik veranderd ben door de MS, maar onze vriendschap is wél veranderd. Ik probeer de woorden te vinden om te omschrijven hoe precies, maar dat is lastig. Verdiept misschien? Lies heeft aan een half woord genoeg om me te begrijpen. We kunnen alles met elkaar delen, ook op MS gebied. Wat ik erg fijn vind is dat ik van Lies niet goed bedoelde adviezen krijg waar ik niets mee kan. Tenzij ik er om vraag en dan kan ik er ook altijd wat mee.
Lies is naar mij toe, af en toe, ook kritisch. Veel dingen die ik zeg neemt ze niet klakkeloos aan maar ze vraagt door. Dat houdt me scherp en met twee benen op de grond, het helpt me de dingen helder te krijgen. Het maakt ook dat ik soms heel anders over iets ga denken. Dat is fijn, want daar leer ik van. Hierin is ze me niet anders gaan behandelen na de diagnose, gelukkig!
Bij Lies ben ik gewoon Nanda en niet 'Nanda met MS'. Dat heb ik toevallig, maar het maakt mij niet anders. Tenminste dat gevoel krijg ik van haar. Ik kan altijd mijn verhalen over mijn gezondheid bij haar kwijt, maar als ik daar een keer geen zin in heb dan hoeft het niet. Dan kletsen we gewoon over één van de andere duizenden onderwerpen waar we het over kunnen hebben.
De keren dat ik afspraken tussen ons heb moeten afzeggen zijn niet meer op één (of twee) handen te tellen. Hoewel ik weet dat ze dan erg teleurgesteld is, zal ze het me niet verwijten. Altijd plannen we weer een nieuwe afspraak, altijd komt er een volgende keer. Ook al zit er tijden tussen, we gaan gewoon verder waar we de laatste keer gebleven waren.
Als ik in het ziekenhuis ligt komt ze langs, met de dingen die een vrouw op dat moment nodig heeft; liefde, tijdschriften en chocola! Mocht ze niet kunnen langs komen dan gaat ze me stalken via de app. Iedere dag, zonder uitzondering, vraagt ze hoe het met me gaat. Ik kan wel zeggen dat ik de leukste, liefste en meest gewenste stalker heb van de wereld!
Dit soort vriendschappen zijn zo belangrijk en waardevol. En zo zeldzaam! Ze geven kleur aan mijn leven. Als ik Lies gesproken heb kan ik er weer even tegen. Ze houdt me een spiegel voor en helpt me dingen op een rijtje te zetten. Of we hebben lol en maken plezier. Het is altijd energie gevend! Energie die ik vaak heel goed kan gebruiken.
Het sluitende antwoord op de vraag die ik stelde; of vriendschappen die ik heb opgedaan voor ik ziek werd het beste zijn? heb ik niet gevonden. Maar het is waardevol om een verleden met elkaar te delen, om elkaar op moeilijke momenten te kunnen steunen en samen gebeurtenissen te verwerken. Het krijgen van een diagnose als MS hoort daar zeker bij. Dus ja, ik ben blij en dankbaar dat ik Lies al zolang ken, ze hoort bij mijn leven!