6 maart 2020
Wie Mijn Stukje over mijn vroegere angst voor naalden en prikken heeft gelezen weet hoe ik over prikken denk.
Nu zijn er allerlei verschillende manieren van prikken, variërend in mate van ‘vervelendheid’. Het minst vervelend (vind ik) is het vingerprikje. Hoewel dit prikje venijnig uit de hoek kan komen is het van zeer korte duur en het grootste voordeel: er kan niet mis geprikt worden!
Daarna volgt het bloedprikken. Hier wordt het al iets vervelender. De prik zelf valt an sich vaak nog mee en als de naald dan goed zit is er ook nog niet zoveel aan de hand (wat mij betreft) maar als ze gaan poeren op zoek naar een ader dan wordt het wel vervelender. Liever halen ze die naald eruit en proberen ze het nog een keer opnieuw.
Goed, dan de volgende prik op mijn schaal van ‘vervelendheid’; het infuus prikken! Een combinatie van zeer dunne vaten, littekenweefsel, rollende aderen en een stugge huid maakt het een uitdaging voor de meeste prikkers. Vaak wordt er mis geprikt, met van die gezellige blauwe plekken als gevolg. Ook hier vind ik poeren en zoeken naar een ader uit den boze; gewoon niet doen!!! Nadeel van een infuus vind ik ook altijd dat hij na een paar dagen weer sneuvelt. Zit hij eindelijk goed, dan gaat het vat irriteren. Mijn aders zijn zo dun dat ze niet veel kunnen hebben, infusen kunnen dus niet snel lopen en medicatie als Prednison en Lemtrada irriteren de vaten. Dan begint het hele riedeltje met prikken weer van voor af aan.
Maar dan, voorgenoemde prikken verbleken wat mij betreft bij de winnaar van mijn ‘vervelendheidsschaal’. De meest irritante en vervelende prik die er is: de lumbaalpunctie!!!
Deze heb ik inmiddels twee keer gehad. De eerste keer was bij het vaststellen van de diagnose MS, 8 jaar geleden, en de tweede was onlangs, tijdens mijn laatste opname. Ondanks dat ik prikken niet meer eng vind zag ik hier toch wel erg tegenop.
Zo’n holle naald tussen je wervels, die ook nog eens een tijdje moet blijven zitten. Brrr...
Wat de ervaring de laatste keer een stuk minder vervelend maakte, was dat de arts-assistent die hem bij mij uitvoerde nogal... euh... laten we zeggen.... knap was. Hij was leuk om naar te kijken. Eye-candy zeg maar. De andere arts-assistent was minder knap maar wel heel lief (ook belangrijk!!) Ik denk dat hij nog dagenlang blauwe vingers heeft gehad van mijn knijpen.
Hoe het uiteindelijk ging? Nou, leuk is anders. Het is even een vervelend gevoel maar dat duurt gelukkig maar even. Nu terugkijkend viel het mee. Maar ik zal echt niet staan juichen als mijn neuroloog voorstelt om het nog een keertje te doen. Hoe knap de dokter ook is! Doe mij maar een vingerprikje...