Acceptatie

14 juni 2022

Je ziekte accepteren. Accepteren dat je MS hebt. Accepteren dat je iets niet meer kan. Wat is dat?

Wanneer weet je of je bovenstaande hebt bereikt? Als je er niet meer verdrietig over bent? Als je er open en met droge ogen over kunt praten? Als je er ook om kunt lachen? Als je je er geen zorgen meer om maakt?

Mocht jij het weten, vertel het me want dan weet ik het ook. Wat ik denk, voor mezelf, is dat échte acceptatie niet bestaat in dit geval. Stel je hebt de huidige situatie geaccepteerd dan gebeurd er wel weer iets (schub bijvoorbeeld) waardoor je gewoon weer overnieuw begint. Je gaat weer opnieuw door een rouwperiode, je moet weer je lijf weer opnieuw leren kennen. Het is een proces dat almaar doorgaat.

Ieder jaar opnieuw baal ik weer als het warmer wordt buiten. Ik weet dat ik er slecht tegen kan maar word ieder jaar weer opnieuw verrast door hoe slecht ik ertegen kan. Alsof ik het vergeet? Of wil vergeten?

Ook na een periode waarin ik me relatief goed voel is het extra lastig als het weer minder gaat. Het valt altijd tegen. Hoewel je weet dat het een keer gaat komen, of kan komen.

Laatst kreeg ik een andere realiteit check. Tijd voor Max besteedde een hele uitzending aan MS, ter gelegenheid van de Wereld MS Dag. Mooi natuurlijk, hoe meer aandacht hoe beter. Omdat ik graag op de hoogte blijf ben ik de uitzending terug gaan kijken.

Er waren mooie reportages en mooie en sterke mensen in de studio. Het doel was om donateurs te werven voor het Nationaal MS Fonds. Hartstikke goed.

Na een half uur heb ik, vol in tranen, de televisie uit gedaan. Dit ging over míj, mijn ziekte, mijn leven! Het kwam zo ontzettend binnen, totaal onverwachts.

Door mijn blog en mijn podcast, maar zeker ook door mijn werk ben ik iedere dag met MS bezig, het is een belangrijk onderdeel van mijn leven. En toch werd ik onverwachts heel diep geraakt door een programma wat gaat over diezelfde ziekte. Ik heb er lang over nagedacht hoe dit kan. Natuurlijk wordt de verschrikkelijke kant in zo'n programma benadrukt, die kant is er natuurlijk ook. Maar heeft dat mij zo getriggerd? Ik denk het niet.

Volgens mij weet ik het... dit is wat mijn naasten en dierbaren ook zien, dit is hoe de wereld naar MS kijkt, dit is hoe MS eruit ziet als je het zelf niet hebt. En dat kwam binnen. Even op de koude feiten gedrukt worden, onomwonden horen dat het soms heel erg k*t is.

Of ik mijn MS heb geaccepteerd? Ik denk het niet. Of dat ooit gaat gebeuren? Mwah... Of ik heb geaccepteerd dat het leven voor mij anders loopt dan voor anderen? Ja, dat wel. Maar dat geldt toch voor iedereen?