7 oktober 2020
'Het lijkt een berg, maar het is slechts een drempel'. Deze uitspraak kwam ik laatst op LinkedIn tegen. Ik vind hem mooi, want het is zo waar.
Mijn moeder zei vroeger al tegen me: 'men lijdt het meest door het lijden dat men vreest'. Deze spreuk is altijd enorm op mij van toepassing geweest en past bij de eerste. Ik was me altijd druk aan het maken over wat komen ging.
Maar het is zo zinloos, wat schiet je ermee op? Zelden loopt iets zoals je het je van te voren bedenkt. Waarom dan druk maken?.... Aard van het beestje?
De uitspraak over de berg en de drempel is gedaan door Bart van den Belt. Bart leerde ik kennen in de tijd dat ik samen met mijn collega druk was met het in de markt zetten van Zit met Pit! (kijk vooral op zitmetpit.nl; een echte aanrader). Bart heeft mij mede laten inzien dat je beslissingen nooit moet laten leiden door angst. Nu lijkt dat een open deur want het gezegde: 'angst is een slechte raadgever' is algemeen bekend. Maar tussen weten en doen zit nog zoveel ruimte (er zou een berg in passen).
Ik weet wel dat we in die periode een zakelijke keuze hebben gemaakt waar we 'bang' voor waren en die waanzinnig goed heeft uitgepakt. Dat heeft veel indruk op me gemaakt en is me erg bij gebleven.
In mijn huidige leven spelen deze dilemma's nog altijd. Vragen als: 'kan ik dit wel?' laat ik nu volgen door: 'als ik het niet probeer kom ik daar nooit achter'. Ik probeer me niet meer door (onterechte) angst te laten leiden, want dan mis je zoveel in het leven! Zelfs Pipi Langkous wist het al: "Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan."
Nieuwe uitdagingen probeer ik stap voor stap te benaderen, niet meteen kijken naar het einddoel maar alleen kijken naar de eerste stap die nodig is om dat einddoel uiteindelijk te behalen. Toen ik, een paar maanden geleden, begon met wandelen liep ik 5 minuten. Ik keek niet naar waar ik naartoe wilde maar was blij met elke minuut die ik verder liep. Nu kan ik 5 km! Door steeds een paar minuten verder te lopen en me niet te focussen op het uiteindelijke einddoel. Ik geniet van waar ik nu sta, maar heb ook genoten van de weg die nodig was om hier te komen.
Met deze instelling kun je veel dingen in het leven benaderen. Het lukt me niet altijd maar ik ben me er wel van bewust. Een klein voorbeeld; binnenkort ontmoet ik mijn nieuwe neuroloog. Ik zie er tegenop: 'Zal er een klik zijn? Zal ze me begrijpen? Is ze het eens met hoe ik het graag wil?' Deze en andere vragen spoken door mijn hoofd. Maar dan denk ik aan de uitspraak van Bart. Waarom zou ik deze berg voor mezelf creëren als de enige drempel die ik nu hoef te nemen is door naar die afspraak te gaan? De rest zien we wel, stap voor stap.
Een kleine anekdote als besluit: het feit dat deze blogpagina nu bestaat is ook deels aan Bart te danken. Tijdens de trainingen die ik bij Bart gevolgd heb schreef ik ook mijn eerste blogs, weliswaar met een heel andere doel, maar toen is het zaadje wel gepland. Bedankt Bart!
Comments