23 maart 2020
Wat leven we in een surrealistische tijd! Scholen zijn dicht, winkels gaan dicht, medicijnen moet je uit de muur halen, we moeten afstand houden en mensen ontwijken, straten zijn leeg en er staan geen files. Alles anders dan wat we zo gewend zijn.
Afgelopen donderdag zou ik (eindelijk!) gaan beginnen met revalideren in het revalidatiecentrum. Uiteraard kon dit niet doorgaan zoals gepland. Dus werd ik die dag gebeld door zowel maatschappelijk werk, de ergotherapeut en de fysiotherapeut! Van alledrie heb ik huiswerk ontvangen om me mee bezig te houden. Zo proberen ze me toch aan het werk te zetten en vooruit te laten gaan zonder dat we fysiek contact hebben. Natuurlijk is het niet vergelijkbaar met een ‘normaal’ revalidatietraject maar chapeau voor hoe ze dit hebben opgepakt en moeite doen om me toch vooruit te helpen.
Ik ben dus nu ‘telefonisch revalidant’ maar ik heb nog een veel belangrijkere nieuwe rol, namelijk die van thuisjuf!!! Mijn
klas bevat wel 1 hele kleuter, gelukkig, want meerdere zou ik denk ik niet lang volhouden. 😅 Respect voor alle (kleuter)juffen en meesters!
Hoewel het heerlijk is om tijd met mijn zoontje door te brengen, is onderwijs geven toch iets anders. Nu bof ik nog, hij zit in groep 2, dus de eisen zijn niet al te hoog. Maar er zijn wel dingen die even ‘moeten’, dat is lastig soms. Dus gebruik ik mijn creativiteit om het leuk te maken/houden.
Iedere dag gaan we even naar buiten voor de ‘gymles’. Ik lopend (revalideren!) zoonlief op de step. We nemen een bal mee en zoeken een plekje in het park zonder andere mensen waar we spelletjes doen en wat voetballen (fysio). Zo sla ik 2 vliegen in 1 klap. Af en toe doe ik er nog even een biologieles tussendoor, dan benoem ik de namen van bomen en planten of we bestuderen de knoppen in de bomen.
Helaas is mijn WMO- huishoudelijke hulp ziek, dus het huishouden moet ik tussendoor ook nog een beetje doen (nu hoor ik mijn ergotherapeut en maatschappelijk werkster in mijn hoofd zeggen; moet dat écht of moet dat van jezelf?). Kortom, weinig tijd voor mezelf en al helemaal niet om overdag nog even te slapen zoals ik tot nu toe deed.
Vooralsnog red ik me. Ja ik ben moe (wanneer niet?) maar ik sta overeind. Ik geniet van de momenten die we samen hebben en die ik zolang heb moeten missen. Ik geniet van de meters die ik weer buiten kan lopen, maar ik geniet ook erg van mijn bed ‘s avonds!
Pas goed op elkaar en denk ook aan de mensen die ‘onzichtbaar’ ziek zijn.