27 januari 2020
Prikken en ik, ik en prikken. Wij gaan way back! Ik heb nog herinneringen aan de inentingen van vroeger. Allemaal kinderen op een rijtje. Als er eentje begon te huilen dan gingen ze allemaal. Maar nee! Ik niet! Ik zat 2 minuten na de prik op de stoeprand omdat ik mijn maag had geleegd. Ik kan me een keer herinneren dat ik moest bloedprikken in het ziekenhuis. Het was allang achter de rug en toch kreeg ik het voor elkaar om eenmaal buiten bijna flauw te vallen. Pure spanning. Mijn collega deed ook accupunctuur, hij zou mij weleens behandelen. Na het eerste naaldje in mijn oor lag ik al gestrekt! Als ik wist dat ergens een naald aan te pas kwam was ik al uren/dagen/weken van slag.
Mijn moeder had een goed idee! Exposure therapie. Ze gaf in die tijd bloed aan de bloedbank en het leek haar een goed idee dat ik eens mee ging om te kijken hoe dat er allemaal aan toe ging. Nou, ik eindigde languit op de grond. Een lollige arts riep nog door de zaal hoeveel bloed ik wel niet had gegeven. Kortom; prikken en ik, geen succes.
Toen kwam het moment dat het noodzakelijk werd om de MS te gaan remmen. We moesten een keuze gaan maken uit verschillende medicijnen. Een deel van de medicatie bestaat uit injecties die je jezelf moet geven. Ik was vastbesloten om me niet door mijn prik angst te laten leiden! Ik wilde wat het beste was voor mij, of daar nu een naald voor nodig was of niet!!!
En zo geschiede. Het werd Copaxone. Een middel dat 3 maal per week onderhuids geïnjecteerd moest worden. Gelukkig met een speciale pen. Dus de hele naald zie je niet eens. Toen ik begon kwamen er 2 dames om me prikles te geven. Ook nu had ik een afspraak met mezelf gemaakt. Geen getut, geen getreuzel, gewoon erin dat ding. En dat deed ik! (Werkt kennelijk best aardig, afspraken maken met mezelf). Achteraf kwam de opgebouwde spanning er natuurlijk wel even uit. Overigens moest mijn man 1 van de 3 keren van de week voor zijn rekening nemen. Omdat ik dan op een plek moest spuiten waar ik zelf niet bij kon. Wat een held! Hij deed dat gewoon. Geen centje pijn!
Zo hebben we het 3 maanden gedaan. En toen weigerde de pen ineens! Wat nu? Manlief heeft die avond de injectie gewoon met de naald gedaan. Het wachten was op een nieuwe pen. Maar ook nu sprak ik mezelf toe. Ik kon dit toch gewoon? Waarom op die pen wachten? En terwijl mijn man onder de douche stond heb ik mezelf voor het eerst geïnjecteerd. Gewoon doen! Toen hij na het douchen beneden kwam zag hij aan mijn trotse blik meteen wat er gebeurd was. En zo hebben we het een jaar lang gedaan. Helaas bleek het medicijn niet voor mij te werken en moest ik overstappen naar iets anders.
Sinds die tijd echter is mijn naalden angst volledig verdwenen. Ik draai mijn hand er niet voor om. Ik zal niet kijken wanneer ze me prikken, maar ze doen maar! Ik ben lastig te prikken dus meestal duurt het even, maar het geeft niets... ik wacht wel tot het wel gelukt is!
Nb: op de foto zie je mijn hand zoals hij nu is. 2 weken na dato. Deze prikpogingen hebben nooit een infuus mogen worden. Arme prikjes...
