23 januari
Laat me jullie meenemen in de wondere wereld der Prednison. Ik heb even een klein rekensommetje gemaakt. Afgelopen half jaar heb ik 3 stootkuren prednison gehad en 3 afbouwkuren (de laatste zit ik nog midden in). Alles bij elkaar goed voor ongeveer 16.000 Mg prednison (oa verkrijgbaar in tabletjes van 5 Mg). Dat is best veul! Het totaal aantal stootkuren staat nu geloof ik op 9, maar ergens onderweg ben ik wellicht de tel een beetje kwijt geraakt.
Zodra ik aan het infuus wordt aangesloten is het eerste dat ik ga merken de vieze smaak in mijn mond. Die probeer ik vervolgens weg te spoelen met water. Geen goed idee!!!! Water is vies bij prednison. Appelsap daarentegen gaat beter, appel-perensap dan weer niet. Groene thee weer wel, maar gewone thee niet. (Pure ervaringswijsheid: doe er je voordeel mee 😉).
Na de smaak komt mijn nieuwe huidskleur. Deze zal de daaropvolgende weken gezellig bij me blijven. Ik zie eruit alsof ik te lang heb liggen bakken aan de Cote d’Azur (iets wat ik nooit zou doen). Mijn hoofd wordt extreem rood. Het ziet er niet uit! Maar hé? Wie ligt er in het ziekenhuis om mooi te zijn? Niemand!
Vervolgens komt die andere bijwerking. Ik begin te eten.... en te eten..... en te eten.... Nu mankeert er normaal gesproken al niets aan mijn eetlust, maar dit slaat alles!!! Ik eet als een bootwerker. Alles gaat naar binnen. Het is gewoon gênant. Ik stond bij de dames van de voeding dan ook al snel bekend als enorme eter (ze hebben me weleens een dubbele avondmaaltijd gebracht). Helaas blijft deze bijwerking wel een tijdje hangen. Tot na de afbouwkuur. Door de vele kuren van afgelopen half jaar ben ik nu dan ook zwaarder dan ik ooit geweest ben. Helemaal niet erg hoor die extra kilo’s, die heb ik altijd graag willen hebben, beetje jammer alleen dat die kilo’s nogal sociaal ingesteld zijn en allemaal gezellig bij elkaar kruipen op mijn buik.... 🥴 Tijdens mijn revalidatie binnenkort moet ik die samenscholing maar eens uit elkaar jagen.
Van Prednison word ik ook moe. Tenminste fysiek. Mijn lichaam is hard aan het werk met het verwerken van het medicijn. Maar mijn hoofd?!?!?! Die is aan! Als in ‘Jochem-Meijer-achtig-ik-ga-de-stikstofcrisis-oplossen-achtig’ aan. AAN dus. Niet uit, nooit. Zo tegenstrijdig; mijn lichaam schreeuwt om slaap maar mijn hoofd weigert het licht uit te doen. Gelukkig is er een oplossing: iedere avond een klein pammetje (slaappil) helpt om me toch wat uren te laten maken.
Voor de vrouwelijke lezers onder jullie die al in de overgang zijn (geweest) zal dit een feest der herkenning zijn. Van prednison ga je zweten! Niet een beetje.... neeeeeee heul erg zweten. Regelmatig beslaat mijn bril, of ik voel weer ergens langs mijn lijf een druppel naar beneden glijden (ieieieie). Veel douchen en schone kleding en beddengoed dus. Ik loop momenteel in huis rond in zomerjurkje met blote armen en benen. Mensen die binnenkomen klagen over het gure weer en ik zweet peentjes. Kwestie van thermostaat kapot.
Dan de laatste bijwerking en voor sommige misschien een jaloersmakende???? Ik kan namelijk vet verbranden terwijl ik in bed lig!!! 😊 Door de prednison heb ik een rust hartslag van tussen de 90 en 110 en volgens mijn Fitbit horloge zit ik dan in de vetverbranding. Voor de duidelijkheid; ik lig dan in bed te niksen. Gisteren heb ik 9 uur in de vetverbranding door gebracht zonder mijn grote teen te hoeven bewegen. Bizar he? Toch is het niet fijn hoor. Je voelt je hart de hele tijd te keer gaan en probeer maar eens in slaap te vallen als je hart 100 keer per minuut klopt. Begrijp me niet verkeerd; ik ben blij dat hij klopt, maar ietsje minder mag best!
Het goede nieuws: dit alles gaat voorbij! Door een middel als prednison blijft de schade in mijn zenuwstelsel beperkt, daar ben ik dankbaar voor. Inmiddels ben ik gewend aan de bijwerkingen en weet ik dat ze erbij horen. So be it! Nog anderhalve week afbouwen en dan ben ik weer pred vrij! Maar zeker niet pret vrij!