21 maart 2020
Steeds vaker hoorde ik mijn man zeggen; ādat heb ik je toch gevraagd?ā Of āweet je dat niet meer?ā Erg frustrerend voor ons beiden want nee, ik wist het dan Ć©cht niet meer.
Ik heb een aantal vriendinnen die ik heb leren kennen tijdens mijn opleiding, ik zie ze helaas niet vaak, maar als we elkaar zien is het super gezellig! Ik kwam een van hen een aantal jaar geleden tijdens een beroepscursus. Een mooie gelegenheid om eens bij te kletsen natuurlijk. Wat bleek: ik was vergeten dat ze inmiddels een tweede kindje had gekregen. Dat was totaal uit mijn geheugen verdwenen, heel vervelend was dat. Ik schaamde me enorm.
Ook het zoeken naar woorden werd steeds opvallender, nogmaals, het viel mijn man veel eerder op dan dat het mezelf op viel. Ik vergat mijn fiets ineens op slot te zetten of de deur van de wc op slot te doen in een openbare gelegenheid, dingen die normaal gesproken toch een routine handeling zouden moeten zijn.
Tijdens de jaarlijkse controle bij de neuroloog begon mijn man hier een jaar of 2 geleden eens over. Hij vond het vervelend, ik veranderde erdoor. De neuroloog stelde voor om een NPO te doen (een neuropsychologisch onderzoek) om te kijken hoe mijn geheugen ervoor stond.
Tijdens zoān onderzoek krijg je een hele ochtend allemaal testjes die allemaal speciaal voor jouw situatie zijn uitgezocht. De ene moeilijker dan de ander, maar ik vond het erg leuk om te doen! Ik voelde me nogal trots op mezelf toen ik klaar was. Ik had het gevoel dat ik het hartstikke goed gedaan had!!! Niets aan het handje zei ik nog toen ik thuis kwam.
Tot we de uitslag kregen. Wat ze doen met de uitslagen is dat ze mijn scores vergelijken met andere vrouwen van mijn leeftijd en mijn opleidingsniveau. Pas als je bij de hoogste of de laagste 5% van de deelnemers scoort (afhankelijke van de test) noemen ze de uitslag significant (zeg maar: de moeite waard).
Op veel dingen scoorde ik redelijk gemiddeld, maar wat bleek; als het ging om het tempo van mijn informatie verwerking scoorde ik echt heel erg laag (dus bij die laatste 5%). Daar was de verklaring voor mijn vergeetachtigheid. Ik sla dingen minder snel op. Als je iets tegen me zegt dan moet ik bewust luisteren. Zeg me niets tussen neus en lippen door want dan blijft het niet hangen. Ik moest even slikken van deze uitslag, er veranderde natuurlijk niets aan de situatie maar ik wist nu dat het niet ingebeeld was. Maar ook dat dit dus blijvend zou zijn en mogelijk erger zou kunnen worden (maar net zoals alle andere klachten bij MS zijn daar geen uitspraken over te doen).
Het is lastig. Mijn dierbaren weten dat ik dingen weleens vergeet (belangrijke afspraken die ze hebben en verjaardagen bijvoorbeeld) en hebben veel begrip. Voor mijn man is het lastiger, die heeft er dagelijks mee te maken. Het verandert me ook als mens. Vroeger zat ik overal bovenop en vergat ik nooit iets, nu wel.... maar ook hij heeft begrip nu hij weet waar het vandaan komt.
Helaas heb ik er geen invloed op wĆ”t ik vergeet. Want dat lijkt me soms best lekker, dat je sommige, vervelende, dingen gewoon op de vergeetstand kunt zetten. En nee, ik noem geen voorbeelden... š