14 januari 2021
Rond deze dagen is het precies een jaar geleden dat ik begon met het schrijven en delen van korte stukjes tekst op Facebook. Het begon terwijl ik in het ziekenhuis was opgenomen voor mijn Lemtrada kuur. Hoewel ik me tijdens die kuur niet top voelde en bijna de hele dag slapend doorbracht was het schrijven van die stukjes een manier om alles een beetje luchtig te houden en mijn omgeving op de hoogte te houden van wat ik mee maakte. Ik bleek er plezier in te hebben. Ik bleef schrijven en ik kreeg veel positieve reacties. Dit deed me heel goed.
Na anderhalve maand ben ik met mijn site begonnen. Ik voelde dat het iets blijvends was. Ik wilde meer. Inmiddels ging het niet meer alleen meer om mensen op de hoogte te stellen van mijn leven. Ik wilde meer mensen bereiken, mensen een inkijkje geven in het leven van iemand met een chronische ziekte. Er gebeurt veel meer achter de voordeur van iemand met een chronische ziekte dan dat zichtbaar is voor de buitenwereld. Ik wil mensen bewust maken van onbewust gedrag of onbewuste gedachtes. En zo werd mijn blogsite geboren. Inmiddels heb ik zelfs bij mijn beschrijving op LinkedIn 'blogger' toegevoegd.
Eerst postte ik vrijwel dagelijks maar dat is op lange termijn niet vol te houden. Het gemiddelde is nu 1 of 2 keer per week. Ligt een beetje aan de fase in mijn leven.
Mijn blog is voor mij een uitlaatklep, een manier om dingen op een rijtje te krijgen en te verwoorden naar de buitenwereld. MS is niet een dagelijks gespreksonderwerp tussen mij en familie en vrienden. Gelukkig niet. Dat hoeft ook niet, en dit blog draagt daar zeker aan bij.
Het aantal lezers groeit nog altijd, daar ben ik trots op. Ik hoop dat er mensen zijn die leren van mijn stukjes, dat mensen geïnspireerd worden, dat ze herkenning vinden, dat ze vermaakt worden of dat er simpelweg af en toe een glimlach op hun gezicht verschijnt. Dan is mijn doel bereikt.
Voel je vooral vrij om mijn blog te delen met mensen waarvan je denkt dat ze het leuk vinden om te lezen. Of met mensen die wellicht herkenning kunnen vinden of ervan kunnen leren. Hoe meer mensen mijn blog lezen, hoe beter!
Tot slot nog een boodschap:
Wat ik iedereen die iemand kent met een chronische ziekte nog wil meegeven vandaag; vergeet de geliefden en mantelzorgers van deze mensen niet! Vraag eens aan het kind, partner of ouder van een chronisch zieke hoe het met hen gaat. Ze worden zo vaak vergeten! Dat zou niet mogen gebeuren want de belangrijkste les die ik al snel heb geleerd is dat je een chronische ziekte nooit alleen hebt!