14 april 2020
Van zo’n beetje alle dingen waar je mee te maken krijgt als je chronisch ziek bent vind ik hulp vragen veruit het moeilijkste. Ik ben altijd gewend geweest alles zelf te doen. Ik ben opgevoed tot een zelfstandige vrouw die haar eigen boontjes kan doppen. Hoe anders is het nu?
Ik meen altijd alles te moeten kunnen. Ik werk toch niet meer? Hoezo dan moet ik toch minstens wel het huishouden kunnen bijhouden? Wij wilden toch een kind? Dan moet ik daar toch zelf voor kunnen zorgen? Mijn man werkt de hele dag, dan is het minste wat ik voor hem kan doen toch wel zorgen dat het eten op tafel staat? Enzovoorts, enzovoorts, de lijst kan ik eindeloos maken.
Dit is een terugkerend thema in alle behandelingen die ik heb en heb gehad. Momenteel revalideer ik (telefonisch) en heb ik wekelijks contact met maatschappelijk werk en een ergotherapeut. Dit is wel zo’n beetje de kern waar het over gaat.
De afgelopen jaren heb ik wel geleerd. Ik moest wel. Zo hebben we nu wekelijks huishoudelijke hulp via de WMO (wat een zegen!) en heb ik geleerd af en toe hulp te vragen voor mijn zoontje. Correctie: werd ik gedwongen hulp te zoeken voor mijn zoontje. (Wel eerlijk blijven Nanda!) Door mijn vele ziekenhuis opnames moesten we wel hulp vragen. Mijn man moest immers gewoon werken. Gelukkig vonden we via via een gastouder waar hij vaak terecht kon (en kan) en waar hij het heerlijk had.
Ook mocht hij vaak bij zijn vriendjes spelen.
Toen begon de Corona crisis. Van het ene op het andere moment was mijn zoontje iedere dag thuis en kon ik niet meer slapen overdag. Ook hulp vragen aan anderen was er niet meer bij. Natuurlijk moest ik van mezelf een strak dagschema aanhouden, want dat werd immers geadviseerd. Ik heb het ongeveer anderhalve week volgehouden. Toen was de batterij meer dan leeg.
Het dagschema is de prullenbak ingegaan en ik ben rust meer gaan afwisselen met activiteiten. Ik schakel nu af en toe de hulp in van drs. Freek Vonk (op tv) en dr. Panda (op de iPad). En wat blijkt? Mijn zoontje zit ook veel beter in zijn vel en ik kan het ook beter volhouden.
Hulp vragen blijft een moeilijk punt, daarom is de therapie ook nog niet klaar. Ik ben ook nogal eigenwijs, iets wat vast niet mee helpt. Maar ach, langzaamaan leer ik het wel, of het nu gedwongen is of niet. Want er zijn gelukkig genoeg mensen in onze omgeving die hulp aanbieden! (Nu nog accepteren 😉)
