4 maart 2020
Sinds deze week breng ik mijn zoontje weer zelf naar school! Voor velen de normaalste zaak van de wereld, voor mij een herontdekking van de wereld!!!
Ik ga zelf lopend naar buiten. Ik moet er weer zelf aan denken dat ik mijn sleutels meeneem (en telefoon, en tasje van die kleine en autosleutels en.....) Ik rij zelf weer in de auto. Wat een vrijheid en ik kan het nog! (Zou het zijn als met fietsen? Dat je het nooit verleerd bedoel ik).
Ik kom weer een beetje onder de mensen. Voor mij zijn deze gewone dingen allemaal 2 maanden geleden en dat maakt ze nu zo bijzonder. 2 Maanden heeft mÃjn wereld stil gestaan terwijl de rest gewoon doorging. En dat zie ik, aan de gezichten, aan de natuur, aan de knutselwerken in de klas van mijn zoontje. Wat heb ik allemaal gemist?
Mensen zijn blij en verrast me te zien. Dat verwarmt me. Een vader roept in het voorbijgaan; ‘goed je hier weer te zien!’ Een moeder vraagt hoe het gaat en hoelang ik nu thuis ben. De juffen praten me bij over hoe mijn zoontje alles doorstaat (fantastisch doet hij het!!) en sommige andere ouders hebben zoals altijd haast om hun kroost op tijd op school te brengen.
Een dag later is het alweer alsof ik niet 2 maanden ben weg geweest. Alhoewel, voor andere ouders is het misschien een alledaags ritueel dat er nu eenmaal bij hoort, voor mij is het een cadeautje waar ik intens van geniet!
Als ik thuis kom ga ik moe maar zeer voldaan weer lekker terug naar bed om nog een paar uurtjes te slapen. Want hoeveel ik er ook van geniet, uitputtend is het wel.