29 december 2029
Wat een vreemde kerstavond.... te horen krijgen dat we samen Corona hebben. De term die je al maandenlang iedere dag hoort. Waarvan alle doemscenario’s bekend zijn en alle verhalen verteld worden. Ineens ben ik deel van dit verhaal.
Manlief is deze avond erg ziek. Hij is boven aan het worstelen met zichzelf. Ik kan niets voor hem doen. Zelf voel ik me nog redelijk. Ik ben moe (maar dat ben ik gewend) en heb keelpijn maar dat mag geen naam hebben.
Ik zap wat, maar niets kan me boeien. Ik merk dat ik een soort gek ‘kriebel kuchje’ krijg. Ik lach mezelf nog uit; jaja nu je weet dat je Corona hebt krijg je ineens rare klachten. Zal wel psychisch zijn! Maar tegen de tijd dat ik in bed kruip weet ik het zeker; het hoesten is begonnen.
De volgende ochtend heb ik verhoging. Manlief en ik wisselen elkaar af. Dan gaat de één een paar uur slapen en is de ander bij onze zoon om vervolgens de rollen weer om te draaien. Alleen met etenstijd zijn we samen. Ik maak de ontbijttafel mooi voor het kerstontbijt en s’avonds gaan we gewoon gourmetten. We willen voor ons zoontje toch een leuke kerst creëren. Verrassend genoeg genieten we van het eten en van de gezelligheid. Het doet ons goed al worden we er wel moe van.
(Lees verder onder de afbeelding...)
De volgende dag verloopt op dezelfde manier, met dit verschil dat ik inmiddels koorts heb en dat geeft vervelende MS bijwerkingen (met stip op 1 zenuwpijn!). Ik probeer de koorts dus steeds te dempen met paracetamol.
Die middag belt de GGD. Wat een helden! Ook met kerst zijn ze keihard aan het werk. Ik heb een fijn gesprek met de medewerker. Tot mijn verbazing hoor ik dat ik een week langer in quarantaine moet blijven omdat ik MS heb. Dit is nieuw voor mij. Ze doen dit omdat mijn immuunsysteem niet optimaal presteert en ik langer besmettelijk kan blijven.
Als diner is het plan om de pizzarette te gebruiken. Ook dit willen we weer doorgang laten vinden. Maar als ik in de keuken sta de voorbereidingen te doen trekt mijn lichaam aan de bel. Het wordt zwart voor mijn ogen.
Mijn man is er als de kippen bij en weet precies wat hij doen moet (het gebeurt me vaker). Ook zoonlief helpt meteen en ze installeren me lekker op de bank. Ze bakken pizza’s voor me die ik lekker op de bank op eet en al snel voel ik me weer wat beter en ook de koorts zakt weer door de paracetamol.
Voor het eerst in mijn leven ervaar ik hoe het is om benauwd te zijn. Voor mij voelt het alsof de lucht niet voldoende zuurstof bevat en wil ik steeds extra zuchten. Dit helpt helaas niet. Gelukkig is het goed te doen, zeker als ik me rustig hou en wat afleiding zoek.
Zo gaan de dagen voorbij. We slapen, wisselen elkaar beneden af. Proberen er te zijn voor onze zoon en houden onze omgeving op de hoogte. Echte verbetering merken we nog niet. Een verdere verslechtering gelukkig ook niet.
Inmiddels is onze huisarts op de hoogte van onze besmetting en houden ze me extra in de gaten. Ook dit in verband met de MS. Ik moest even in de auto langs de praktijk rijden zodat ze (terwijl ik in de auto zat) mijn saturatie (hoeveelheid zuurstof in mijn bloed) en CRP (ontstekingswaarden in mijn bloed) konden bepalen. Gelukkig was alles goed. Iedere dag belt de assistente even om te vragen hoe het met ons gaat. Zo fijn.
Onze zoon doet het geweldig. Hoewel hij naar eigen zeggen ‘wel wat chagrijnig wordt van Corona’ houdt hij zich goed staande. Gisteren begon hij ineens wat te snotteren. Hij zat tegen me aan terwijl ik hem aan het voorlezen was en hij voelde warm. En ja hoor.. verhoging! Meteen hebben we een testafspraak voor hem gemaakt en hij kon dezelfde middag nog komen. We wachten nu dus wederom. Dit keer op zijn uitslag. Er is één voordeel. Hoewel hij inmiddels koorts heeft voelt hij zich prima! Nergens last van. Laten we hopen dat dit zo blijft. Want jezelf niet lekker voelen is vervelend, maar je kind ziek mee maken is zoveel erger!!!
Wordt vervolgd....