24 januari 2020
Wat word
je wereld klein in een ziekenhuis. Je ligt in een gebouw waar honderden mensen werken, eten, slapen en praten en toch is de wereld niet groter dan die ene kamer. Een veilige bubbel waar alles zich voltrekt. Waar je je zelfs een beetje gaat thuis voelen, waar het uitzicht en de lijnen op het plafond steeds vertrouwder worden.
Soms breekt er iets door de bubbel. De verpleegkundige komt langs, je krijgt visite. Maar al snel sluit de bubbel zich achter deze personen en maken ze er deel van uit, voor eventjes.
De tijd verstrijkt anders dan thuis. Je leeft van moment naar moment. 8 uur ontbijt en medicijnen. 10 uur thee, artsen visites, 12 uur lunch... etc. Alles gaat door in een gestaag ritme. Zo glijd de dag verrassend snel voorbij. Zelf denken hoeft niet. Alles wordt geregeld. Nog voor je merkt dat je dorst hebt vragen ze wat je wil drinken. Al je dagelijkse rollen mag je los laten. Even geen moeder zijn, geen echtgenote, geen dochter. Je hoeft geen keuzes te maken, niet op te ruimen, geen boodschappen te doen. Is dit ultieme vrijheid?
Het geeft in ieder geval vrijheid om egoïstisch te zijn. Om je op jezelf te concentreren. Om te doen wat goed voelt. Slapen? Prima! Boek lezen? Ook goed! Niet gehinderd door welke verantwoordelijkheid dan ook, alleen gericht op je herstel.
Een vreemde bubbel. Ergens ook fijn. En dan komt het moment om uit die bubbel te stappen. Tijd om naar huis te gaan. Heerlijk, maar ook spannend. Het was zo veilig, zo voorspelbaar.
Buiten zijn, die eerste ademteugen frisse lucht. Bijna high werd ik van de zuurstof. Nu pas voel je hoe bedompt het was in mijn bubbel. Heerlijk de frisse lucht! De bomen, de vogels, de geluiden. Dit is de echte wereld! Hij bestaat nog.
Een bubbel is fijn, soms zelfs nodig. Maar er gaat niets boven de echte wereld met de mensen die ik lief heb!